سفرنامه مشهد: کوپه 24 - سفرنامه ترکیه

با عجله از راهروی تنگ قطار می گذشتیم و سرگردان دنبال کوپه شماره 24 گوشه وکنار قطار را بررسی می کردیم؛ اما انگار کوپه ای 24 در قطار غول پیکر و میان آن همه کوپه گم شده بود. بالا آخر کوپه 24 پیدا شد! آن هم درست وقتی که با ناامیدی تمام به شماره بالای یکی از کوپه ها نگاه کردیم و فهمیدیم کوپه 24 است.

در کوپه را که باز کردیم همگی خودمان را به نشستن روی صندلی های سبز قطار و نوشیدن یک فنجان چای کیسه ای دعوت کردیم.

چند دقیقه ای بعد از خوردن چای تصمیم گرفتیم بعد از آن همه اضطراب و دل شوره و دویدن در راهروی تنگ قطار، کمی به بدن های خسته مان استراحت دهیم؛ به خاطر همین هرکس گوشه ای از کوپه را برای استراحت انتخاب کرد.

من هم طبق عادت همیشگی تخت سمت چپ قطار را انتخاب کردم و به خاطر همین از نردبان قرمز آهنی رنگ پریده قطار بالا رفتم و گوشه ای از تخت کز کردم. از پنجره کوچک قطار بیرون را نگاه می کردم.

همه چیز در قطار عادی به نظر می رسید. قطار با آرامش خاصی حرکت می کرد و سکوت عجیبی سراسر قطار را فرا گرفته بود.

اما این شرایط فقط تا چند دقیقه ادامه پیدا کرد. بعد از آن قطار ایستاد و ما فهمیدیم قطار مشکل فنی دارد و تا سه، چهار ساعت دیگر درست نمی شود.

به خاطر همین همه سعی می کردند در این چهار ساعت خودشان را به نحوی سرگرم کنند. من هم تصمیم گرفتم بسته بزرگ چیپس سرکه ای را بردارم و تا وقتی قطار حرکت کند بخورم.

دو ساعت گذشت و چیپس سرکه ای بزرگم تمام شد و قطار همچنان بی حرکت وسط ریل رها مانده بود، اما درست بازهم در اوج ناامیدی صدای ترق وتروق قطار شروع شد.

بالاخره قطار به مشهد رسید.

ما با خوشحالی چمدان هایمان را جمع کردیم و از کوپه پرماجرای 24 خداحافظی کردیم. از قطار بیرون آمدیم. به طرف راه آهن مشهد حرکت کردیم تا وسایلمان بازرسی شود. وقتی وسایلمان بازرسی شد، با خوشحالی از آن بخش بیرون آمدیم و خیلی عادی با چمدان ها و ساک های رنگ ووارنگ به بیرون راه آهن حرکت کردیم.

یک دفعه و خیلی ناگهانی پلیس جلویمان را گرفت و از پدرم خواست تا چند دقیقه همراه او بیاید. پدرم با چهره ای متعجب همراه آقای پلیس رفت.

ما با نگرانی به این فکر می کردیم که چه کار مشکوکی کرده ایم یا چه چیز مشکوکی همراه خود داشتیم که باید به ما شک کند. همه ما با چهره هایی درهم و متعجب به این موضوع فکر می کردیم که ناگهان پدرم با لباس سبز و چمدان بنفشش و چهره ای خون سرد! به ما نزدیک شد و گفت: اول از من پرسید که داروی خاصی همراه خودتون دارید؟ من گفتم:نه.

بعد بهم گفت: خیلی خب، ببخشید بفرمایید .

من با کمال ناباوری گفتم: همین؟ پدرم با خون سردی گفت: همین! من گفتم: یعنی حتی چمدون روهم نگشته اند؟

پدرم دسته چمدان بنفش رو گرفت و گفت: نه

وقتی سوار تاکسی شدیم تا به هتل برویم، من همه فکر و ذکرم به ماجرای پلیس بود. با خودم فکر می کردم اگر واقعا به او شک داشتند چرا چمدون رو نگشتند.

بالاخره به هتل مان رسیدیم. هتل ما ساختمانی ساده انتهای کوچه ای خیلی خلوت و آرام بود.

ما چند روز در مشهد ماندیم و هر روز صبح با اتوبوس های شلوغ و پرخاطره به حرم امام رضا می رفتیم و بعد باز هم با همان اتوبوس ها برمی گشتیم، اما بعضی از روزها آن قدر دیر از حرم بیرون می آمدیم که اتوبوس ها رفته بودند و باید با تاکسی می رفتیم.

اما بالاخره آن 4 روز هم تمام شد.

اما من هر وقت یاد آن چند روز می افتم به این فکر می کنم که اگر من به این سفر نمی رفتم، هرگز آن حرف ها، آن صحنه ها، آن اتفاق ها، آن ماجراها و خنده ها و آن غصه ها را در هیچ کجای تهران، یعنی محل زندگی ام نمی دیدم…